बुधवार, २८ एप्रिल, २०१०

नाणी..

आई-वडील नाहीत, भूक लागलीय रुपाया द्या की! अकरा-बारा वर्षांचं ते पोर काकुळतीला येऊन मंदिरात येणाऱ्या जाणाऱ्यांकडे हात पसरत होतं. कोणी हातावर त्याच्या एखाद्‌ दुसरं नाणं टेकवत, तर कोणी तसंच निघून जाई. हळूहळू मंदिरातील गर्दी कमी होऊ लागली... त्याच्या शर्टच्या खिशातही नाणी खूप जमा झाली... त्यानं सगळी नाणी काढली, ती मोजली आणि पुन्हा खिशात कोंबली... आणखी चार रुपयांची त्याला गरज होती म्हणून ते पुन्हा मंदिराच्या दारात आलं. येणाऱ्यांपुढे हात पसरत राहिलं. मंदिराच्या दिशेनं येणाऱ्या सुटा-बुटातील माणसांकडे त्यानं पाहिलं. आता यानं पाच रुपयांचं नाणं दिलं की, संपलं म्हणून त्यानं त्याच्याकडे हात पसरला आणि पुन्हा आई-वडील नसल्याचं पालुपद सुरू केलं... त्या साहेबानं त्याच्याकडे एकदा बघितलं, तुच्छतेनं मान फिरविली आणि तो चालू लागला. त्याच्या मागून येणाऱ्यानं पोरांकडं बघितलं आणि त्याला त्याचा संताप आला. त्यानं पोराला धरलं आणि दोन मुस्काटात मारल्या... आई मेली काय, म्हणत तो त्याला मारू लागला. साहेबाला आता त्या पोराची दया आली. त्यानं मागं वळून त्या माणसाच्या हातातून त्याची सुटका केली. पैसे द्यायचे नसतील तर नका देऊ, पण मारू नका... साहोबानं सुनावलं.... त्या माणसानं साहेबांकडे बघितलं आणि रागानं पुन्हा पोराच्या मुस्काटात मारली, "ह्यो माझा भाचा हाय आणि त्येची आई जित्ती हाय.... असं काही काही सांगत राहिला. साहेबाला काही कळलं नाही. त्यानं तरीही त्या पोराचा हात त्या माणसाच्या हातातून सोडवला. बॅगेतील पाण्याची बाटली बाहेर काढली आणि त्या पोराला पाणी पाजलं. "तुझी आई जिवंत आहे ना?' साहेबानं प्रश्‍न विचारला. "हो!' पोरानं डाव्या मनगटानं शेंबूड पुसला आणि रल्या ओढातून ते पुटपुटलं. त्याला शांत होऊ दिलं आणि मग साहेबांनं विचारलं, "मग भीक का मागतोस? आईनं सांगितलं का?' त्याला आता धीर आला. "आईनं नाही
सांगितलं, पण...' त्यानं खिशातून ती सगळी नाणी बाहेर काढली. ती पुन्हा मोजली "यात आणखी दोन रुपये घालून परीक्षेची फी भरणार आहे... उद्या लगेचच भरायची आहे. हॉटेलात काम मागायला गेलो त्यांनी दिवसाला 20 रुपयेच देणार म्हणून सांगितलम्हणून इथं आलो.' फीसाठी पैसे पाहिजेत म्हटल्यावर कोणी पैसे द्यायला तयार नव्हते. म्हणून आई-वडिल मेले म्हणून पैसे मागायला लागलो. साहेबाला काही कळलं नाही. साहेबाचा हात नकळत खिशात गेला. त्याला तिथं नाणी लागली, पण ती त्याला द्यावी वाटली नाहीत. खिशाचं पेन त्यानं काढलं आणि त्याच्या हातात टेकवलं आणि... साहेब मंदिरात न जाताच निघून गेला.

१६ टिप्पण्या:

THEPROPHET म्हणाले...

जबरदस्त!

शिरीष म्हणाले...

परिक्षा मस्तच होती हो...

शांतीसुधा (Shantisudha) म्हणाले...

अगदी भावस्पर्शी!

हेरंब म्हणाले...

अप्रतिम !! नेहमीप्रमाणेच..

सुषमेय, इतक्या उत्तमोत्तम लघुकथा मी दुसर्‍या कुठल्याही ब्लॉगवर बघितलेल्या नाहीत !!

आनंद पत्रे म्हणाले...

खुप आवडले, आभार हेरंब या ब्लॉगची लिंक दिल्या बद्दल

SUSHMEY म्हणाले...

prophet shirish shantishudha thanks

SUSHMEY म्हणाले...

khare tar herambh tumche likhan khup changale asate.....pan mala blogvar yayala aani blogsathi lihala je satatya lagate te nahi....vel nasato ase nahi pan alas asel tar mag sagalach thambata.....tumhu keval vachala nahi tar anand patrenahi sangitala thanks....

SUSHMEY म्हणाले...

khare tar herambh tumche likhan khup changale asate.....pan mala blogvar yayala aani blogsathi lihala je satatya lagate te nahi....vel nasato ase nahi pan alas asel tar mag sagalach thambata.....tumhu keval vachala nahi tar anand patrenahi sangitala thanks....

सचिन उथळे-पाटील म्हणाले...

अप्रतिम !!

लिना म्हणाले...

कस सुचत ?

Maithili म्हणाले...

Khoop sunder... kharech...!!!
Chaan aahe tumacha blog...aani ho about me madhye je lihilay na tumhi te tar apratim ch aahe...!!!

SUSHMEY म्हणाले...

thanks maithili

SUSHMEY म्हणाले...

thanks maithili

Kanchan Karai (Mogaraafulalaa) म्हणाले...

छान आहे कथा. आवडली.

Suhas Diwakar Zele म्हणाले...

मस्त !!!

Vijay Deshmukh म्हणाले...

हेरंबला १००% सहमत ... कसं काय सुचत बुवा तुम्हाला ?