किती गोंडस आणि निरागस असतात ना रे ही बाळं.. त्यांचे गाल बघ किती मऊ जणू सावरीचा कापूसच...जनरल वॉर्डमधील बाळांना बघत त्याचे तोंड सुरू होते.
शू.... डॉक्‍टरांनी त्याच्याकडे बघत बोट ओठावर ठेवले.. आपण नंतर केबिनमध्ये बोलू आता मी राउंड मारून येतो असे म्हणत डॉक्‍टर एक एक बेडवरील बाळ बाळंतिणीला तपासत पुढे चालले होते.
तो डॉक्‍टरांच्या मागून जात होता. हसरी बाळं, रडणारी बाळं... आई झाल्याचा कृतार्थ चेहऱ्यावर ओसंडून वाहणाऱ्या आया.. तो बघत होता.. कधी न राहून डॉक्‍टरांशी बोलत होता.. डॉक्‍टर त्याचा मित्रच होते, त्यामुळे त्याची बडबड ते सहन करत होते.
स्पेशल रुममधील एका बेडपाशी त्याला ती काचेची पेटी दिसली, आणि त्यात ते बाळ. तो कित्येक वर्ष त्या हॉस्पिटलमध्ये येत होता. ही पेटीतील बाळे त्याला अस्वस्थ करायची. त्यातही पेटी एका बाजूला आणि बाळाची आई दुसऱ्याच ठिकाणी त्यामुळे त्यांची होणारी तगमग त्याला जाणवायची. तो डॉक्‍टरांना म्हणालाही होता अरे ती काचेची पेटी आणि आई एकत्र ठेवली तर चालत नाही का? डॉक्‍टर नेहमी त्याला त्याची कारणे देत. कधी त्याला पटायची कधी त्याला पटायची नाहीत, पण तो पुन्हा प्रश्‍न विचारत राहायचा.
डॉक्‍टरांनी स्टेथेस्कोप कानाला लावला आणि काचेच्या पेटीतील बाळाच्या छातीचे ठोके मोजले. समोरच्याच बेडवर त्या बाळाची आई होती. पहिलटकरीण असावी. जास्तीत जास्त अठरा एकोणीस वर्षांची असावी. रडून रडून तिचे डोळे सुजले होते, आणि गालावर अश्रू वाळून गेले होते. तो कितीतरी वर्ष त्या हॉस्पिटलमध्ये येत होता. अशा आया तो नेहमी बघत होता. तिचे नातेवाईक बहुतेक आई-वडील भाऊ असावेत. डॉक्‍टर बाळाला तपासत होते. नातेवाइकांची घालमेल सुरू होती. बिचारी बाळाची आई गलितगात्र होऊन बाळाकडे बघत होती.
डॉक्‍टरांनी पुन्हा पुन्हा बाळाच्या छातीवर स्टेथेस्कोप ठेवला आणि शांतपणे वर बघितले आणि मान हलविली.
नातेवाईंकानी डॉक्‍टरांच्या मानेचा अर्थ समजून घेतला आणि निराशेने एकमेकांकडे बघितले. डॉक्‍टर पुन्हा दुसऱ्या रुमकडे वळले, तसा तो अस्वस्थ होऊन डॉक्‍टरांच्या केबीनकडे वळला.
राऊंड मारून परतलेल्या डॉक्‍टरांनी आपल्या अंगावरचा ऍप्रन बाजूला काढून ठेवला आणि म्हणाले,
बोला, काय आणि विशेष... डॉक्‍टरांच्या बोलण्याने तो भानावर आला.
काही खास नाही... त्या बाळाचा विचार डोक्‍यात आला रे... पहिलटकरीन असेल ना? किती दिवस लागतील रे त्याला बरे व्हायला... अजून तिने त्याला छातीशीही धरलं नसेल...
डॉक्‍टरांनी मान हलवली...आणि गप्प बसले.. पण त्याची तगमग वाढत होती, एक मात्र बरे केलेस... त्या बाळाला त्याच्या आईशेजारी ठेवलेस... पेटी दुसऱ्या खोलीत ठेवली की त्या बिचाऱ्या आईला बाळाला बघताही येत नाही रे.. ती तर तीळ तीळ मरत असते जणू...
डॉक्‍टर उठले, त्यांनी त्याच्या डोळ्याला डोळे भिडवायचे टाळले..
एक सांगू...पण कोणाला सांगू नकोस.. डॉक्‍टर पुटपुटले
ह.. त्याची उत्सुकता ताणली...
या काचेच्या पेट्या खरे तर बाळासाठी जीवनदायी असतात, मात्र आजचे पेटीतील बाळ जगवायसाठी नाही तर मरण्यासाठी ठेवले आहे. तू म्हणतोस ते खरे आहे ती पहिलटकरीणच आहे पण 16 वर्षांची आहे रे आणि तिचं लग्नही झालेले नाही....
त्याला समजायचे ते समजले...पण ते बाळ त्याच्या डोळ्यासमोरून काही हटत नव्हते...
